En zo zitten we al een paar maanden met een gat naast het huis. Gelukkig hebben we eindelijk onze ‘eigen’ erfput (riool-hoofd-aansluiting). Er is zeker negen kuub klei afgegraven met schep en kruiwagen. Kun je nagaan hoeveel spierpijn dat uitscheppen heeft opgeleverd. Begin mei zijn we eindelijk zover dat er nieuw zand in kan. Op naar het dempen van de put en aanleggen van een fatsoenlijke oprit.
Ik wil even wat kwijt: Patrick is geweldig. Hij verdient een pluim, een vet compliment!
Hij heeft sinds de aankoop van onze woning niet stilgezeten. Hij heeft het hele huis verbouwd, alles zelf gedaan. Een aanbouw gemaakt (vergunningsvrij). Onderhoudt de website van het dorp en doet de vormgeving van de krant. Sinds dit jaar werkt hij ook mee met Werkroep 4 mei.
En toch wordt er door een voorbijganger gezegd dat Patrick niets is… Pardon!… Dat zeg je tegen niemand! Zeker niet omdat een leverancier (met takelwagen) de weg had geblokkeerd voor ongeveer tien minuten. Dat is zo vernederend. Dat doet mij zeer. Dat raakt mij diep in mijn hart als trotse vrouw van een veteraan. Ook Patrick heeft dingen gezegd die anders geformuleerd hadden kunnen worden. Daar heeft zijn excuses voor aangeboden.
Patrick die, ondanks al zijn pijn, toch heel veel doet. En niet voor zichzelf, maar voor mij en onze 3 katten. Voor het dorp, en zelfs voor anderen. Patrick, de militair in hart en nieren, heeft zijn eigen gezondheid en vrijheid opgegeven voor dat van een ander tijdens zijn missies. En dan krijg je nu zoiets naar je kop gesmeten! Terwijl iemand anders de weg had geblokkeerd. Nee, zo ga je niet met mensen om.
Ik hoop dat men in vervolg wat vriendelijker naar elkaar toe is. We hebben allemaal wel wat om chagrijnig over te zijn, maar hoeven dat nog niet af te reageren op anderen.
En toen was er die o, zo moeilijke 4 mei. Al die emoties. Al dat verdriet. Dat ik met mijn HSP en empaat-zijn er niet bij kon zijn. Niet alléén in het publiek kunnen staan zonder maatje, een vriendin. Zonder iemand die mij in de gaten kon houden. Want… Patrick was immers druk bezig. Dat ik besloot dat hij niet ook nog op mij kon letten, mocht ik ‘door mijn hoeven zakken’ van al het verdriet, dat als een vloedgolf over mij heen komt als ik erbij was geweest. Nee… Daarom bleef ik thuis. Maar de muziek hoorde ik goed, zelfs met de ramen dicht. Dus was ik er toch een beetje bij.
En ik kan mijzelf prima vermaken in mijn atelier. Zo heb ik een rok, onderrok, shirt en een vestje gemaakt. Kon ik weer wat nieuws aantrekken voor de A.L.V. en Veur Mekoar. En nu ben ik bezig met een leuke en uitdagende opdracht. Een outfit naar het idee van de Groningse klederdracht.
Kom gerust eens langs voor een praatje.
Groetjes Imke