Project nr. 4… het dak.
Iets waar veel mensen op afhaken of afknappen bij de koop van een woning. Op zich erg logisch natuurlijk want je hele ‘hebben en houden’ staat er letterlijk onder, en wie wil nou een huis met een dak dat op instorten staat.
Gelukkig was dat hier niet het geval, het was een degelijke basisconstructie met Unideck panelen (van een vervanging 12 jaar eerder). Toegegeven… de staat van afwerking en onderhoud liet werkelijk te wensen over, dat was zelfs voor elke ‘no-know’ met het blote oog duidelijk waar te nemen. De windveren waren volledig verrot en de aanwezigheid van enig hemelwaterafvoer ontbrak.
De overkapping aan de achterkant moest sowieso gesloopt worden, de balken waren verrot, het stond min-of-meer op instorten en de zinken golfplaten rammelden al los door doorgeroeste schroeven en waren gewoon onder de dakpannen doorgeschoven. Beetje een vreemde constructie in onze beleving.
Het was inmiddels september en het was nog geweldig mooi weer, tijd om te beginnen aan het slopen van de overkapping aan de achterkant. Dit was nodig om werkruimte te creëren voor het installatiebureau die 24 zonnepanelen kwam installeren (Talesun 275wp, goed voor 5 megawatt per jaar). Wij hadden namelijk de wens om, elektrisch gezien, alvast energie-neutraal te gaan worden.
Aan de voorkant van de woning stond twee (lei)lindes die al een aantal jaar geen snoeischaar, zaag of bomendokter hadden gezien. Daarbij kwam het feit dat, na onderzoek, bleek dat de bomen ziek waren. Dus een kapvergunning werd aangevraagd en al snel konden de twee lindes geveld worden.
Goede vrienden van ons, uit het Westland (Spijkenisse), kwamen helpen met het kappen van de bomen. Eén van onze vrienden werkt in de groenvoorziening en had daarvoor de benodigde materialen en veiligheidsmiddelen. Na twee dagen worstelen met die twee tandestokers lagen ze dan ook eindelijk om.
Tijdens het vellen van de eerste boom werd voor iedereen zichtbaar bevestigd dat de bomen ook daadwerkelijk ziek waren. Zo ziek… van één boom was de stam al behoorlijk hol. Een wonder dat die met de storm in het voorjaar was blijven staan. Een extra positief effect na het kappen van de bomen was dat je meer licht in huis kreeg, niet vervelend natuurlijk.
Uiteindelijk was alles rondom het huis vrij om goed met de steiger bij het dak te kunnen voor de herstelwerkzaamheden. Hiervoor werd de hulp ingeroepen van een dienstmaat van Patrick (waarmee hij in 1995 in Bosnië gediend heeft) die al een aantal jaren een ‘eigen’ klusbedrijf runde. Patrick heeft namelijk moeite met werken op hoogte, en daarbij kwam ook nog dat de benodigde materialen en kennis niet voldoende was om het dak zelfstandig te gaan repareren. Het zou uiteindelijk wel gelukt zijn, maar wij namen het zekere voor het onzekere.
Een goede en verstandige keuze, er bleek toch iets meer gerepareerd te moeten worden dan aanvankelijk gedacht werd. Voornamelijk aan de zijgevels moest ruim 1,5 meter aan panlatten vervangen worden en er moesten nieuwe kopbalken geplaatst worden voor de nieuwe windveren. Patrick bleef veilig met beide benen op de grond om alles voor te bereiden en op maat te zagen, en zijn dienstmakker deed het werk op ‘niveau’. Imke genoot van het zien van dat teamwork en het plezier dat ‘de jongens’ hadden, “het was net een geoliede machine”.
Na de zijgevels was het tijd om de overstekende dakdelen op maat te maken en voor te bereiden voor een goede hemelwaterafvoer. Om te voorkomen dat er weer vliegend tuig (vogels) onder de dakpannen konden komen werden vogelschroten geplaatst. Wij hadden namelijk last van niet betalende huurders in de vorm van mussen en ander klein gevogelte.
Op zich hebben wij niets tegen vogeltjes die je ‘s morgen toezingen, maar het geritsel onder het dak kon soms best wel irritant zijn, afgezien van het feit dat de uitwerpselen niet bepaald bevorderlijk zijn voor de gezondheid van je dak en je eigen gezondheid.
Uiteindelijk kwamen we aan bij de voorgevel. Wat een feest en een hoop commentaar van de mussen, wij braken namelijk hun ‘hotelkamers’ af. In de 12 jaar dat er niets aan het dak gedaan was (de afwerking), hebben de mussen de kans gehad om een bungalowpark aan mussenhotelkamers te bouwen.
Werkelijk… bij elke dakpan die wij optilden zagen wij nesten zitten. Gelukkig was het al september en waren de nesten niet meer bewoond met jonge ‘tweeties’. De nesten werden opgeruimd om vervolgens weer verder te gaan met de reparaties, we zijn maar gestopt met tellen bij 50 nesten.
Als laatste werden de kunststof boeidelen en windveren geplaatst waarna de dakgoten gemonteerd konden worden. Na 12 jaar van verwaarlozing had het huis eindelijk een compleet afgewerkt dak. En de reacties van omwonenden waren meer dan positief.
Nog even het verschil aan de achterkant. In de toekomst komt hier weer een nieuwe overkapping waar we heerlijk onder kunnen gaan zitten op een mooie zomerdag/avond.
Het vóór en ná aan de voorkant van de woning, wat een verschil.
Het is net of het huis meer ‘staat’ dan achter een boom zit te verschuilen, en door de witte windveren en bruine dakgoten heeft het huis ook meer ‘smoel’ gekregen. Wellicht in de toekomst nog een dakkapel, zoals er vroeger ook een dakkapel heeft gezeten. Die mist nu eigenlijk wel voor het complete plaatje.
Maar voorlopig zijn we nog druk met de begane grond, de winter komt eraan en de keuken is aan de beurt, en dat belooft wat te worden…