Dit is toch echt dé kamer die de meest ‘mogelijke’ functies heeft gehad. Als eerste was het ons plan om er een nieuwe keuken te maken, maar dat plan verhuisde naar de oude slaapkamer. Vervolgens ontstond er het idee om een bijkeuken/berging van te maken voor de wasmachine en -droger en om (tuin)gereedschappen in op te bergen. Ook dat plan kreeg nul op rekest. Daarna kwam het idee om er een logeerkamer van te maken, “hmm… geen gek idee maar…”
Omdat wij als ‘computernerds’ een redelijk arsenaal aan digitaal hobbyspul hebben, en de woonkamer en halfvol mee stond, werd het idee geboren om van de oude keuken een kantoor te maken zodat we meer ruimte terug zouden krijgen in de woonkamer.
Met het nieuwe ontwerp werd er rekening mee gehouden dat er van de ruimte, met minimaal breek- en sloopwerk, een logeerkamer gemaakt kon worden. Kijk… das pas slim vooruitdenken. Wellicht afgekeken van of geïnspireerd door één van de vele favoriete bouwprogramma’s die wij bijna dagelijks naar keken.
Al snel was het ontwerp een feit en kon begonnen worden met het afbreken van de oude keuken. De ruimte werd opgemeten en het definitieve ontwerp volgde al snel. Lange tijd werd nog getwijfeld of de deur naar de woonkamer zou blijven bestaan, maar om zoveel mogelijk gebruik te kunnen maken van de ruimte werd besloten dat de deur zou gaan verdwijnen.
Wij hadden eerder eens een grote stroomstoring gehad die wij niet konden lokaliseren tot we op een gegeven moment in de oude keuken geknetter hoorden in het plafond. Er bleek in een lasdoos een aantal lasdoppen slecht afgemonteerd te zijn, dit werd natuurlijk snel verholpen. Het probleem was nog niet weg maar wel een heel stuk minder vaak, en we konden de blijvende storing (nog) niet lokaliseren.
Echter… tijdens het afbreken van het plafond stonden bij Patrick de haren rechtop in zijn nek. Hij ontdekte ‘eindelijk’ een van de grote boosdoeners van de elektrische storing. Er zat namelijk een gipsplaatschroef dwars door een van de elektraleidingen. Er was zelfs duidelijk te zien dat het niet de enige schroef is geweest in het verleden. Dat er nooit brand is ontstaan door deze ‘domme’ fout mag een wonder zijn. Gelukkig hadden wij eerder al besloten dat alle elektra vervangen zou worden.
Na de elektra veilig gemaakt te hebben kon dan eindelijk begonnen worden met het slopen van de keuken. Het keukenmeubel was inmiddels dermate krakkemikkig dat die met twee ferme trappen in hoofdgroepen uiteen lag. De spaanplaatmuren kregen een optater en waren in ‘no-time’ gesloopt. De volgende domper deed zijn intrede…
Een deel van de muur was niet afgewerkt en wij ontdekten dat de originele draagmuur nog gemetseld was met leem. Op zich geen enkel probleem natuurlijk. Op een gedeelte zat geen enkele afwerklaag meer en er begonnen al gaten en ruimtes te komen tussen de stenen, de leem was erg droog en brokkelde tussen de stenen af.
De rest van de muur had gelukkig wel een pleisterlaag, echter met een tik van de hamer vielen grote stukken pleister van de muur af. Dit moest natuurlijk verholpen worden. De oude pleisterlaag werd verwijderd, de voegen werden tot het vaste deel van de leem uitgekrabd en opnieuw ingevoegd met sterke specie. Gaten werden opgevuld met nieuwe stenen en daarna werd de muur nog afgesmeerd met een nieuwe pleisterlaag van cement. Zo, de muur kan niet meer ‘lekken en bloeden’ en kan er weer een paar honderd jaar tegen.
Al lange tijd hadden wij het idee dat wij op een ‘golvende’ vloer liepen, dat werd door een knikker bevestigd. Als je in de ene hoek een knikker losliet zag je de knikker in een boog naar de andere hoek (aan de zelfde muur) gaan. Een overtuigend bewijs dat we te maken hadden met een vloer die alles behalve vlak en waterpas was. Wij voelden de bui al hangen dat de vloer op verschillende plekken weleens goed verrot kon zijn. Domper nummer 3.
De 16mm multiplex platen werden van de vloer gehaald en we konden opgelucht ademhalen. De basisconstructie was nog geheel intact en vertoonde op geen enkele plaats signalen van rot. Eindelijk iets wat wel goed is, afgezien van dat het niet waterpas was.
Besloten werd dat het pure onzin zou zijn om de sterke constructie te slopen maar om het nieuwe frame daarop te bouwen. Nieuwe draagbalken werden met een laserwaterpas aan de oude balken geschroefd (op sommige plekken ruim 7 centimeter verval. Daarna werd er een frame voor de isolatie gemaakt en na het isoleren kon de vloer weer dicht met 18mm OSB. Eindelijk een vlakke vloer en de knikker bleef stilzwijgend op zijn plek liggen.
Ook de plafondbalken werden versterkt met een extra balken. Daarboven zit namelijk de zolderruimte en je wilt natuurlijk wel dat je plafond niet inzakt als je op zolder bezig bent. De balken waren op zich wel redelijk te noemen, maar je hebt nu de boel toch los, dus je neemt het zekere voor het onzekere. Na het plaatsen van de balken was het verschil duidelijk te merken op de zolderruimte, de vloer (plafond) was duidelijk versterkt.
Dan weer het standaard verhaaltje van isoleren, aftimmeren, plamuren, schilderen en afwerken. Met het opbouwen werd een ‘balie’ gemaakt die eventueel in de toekomst verder opgebouwd kon worden tot muur om er een logeerkamer van te maken.
Na het schilderen en laminaat leggen konden de bureaus gebouwd worden. De wens was om zo min mogelijk poten te hebben, zodat je vrije doorgang kreeg voor de benen. Met 44x69mm balken werd een frame gemaakt en kwamen er meubelpanelen op te liggen als werkbladen. Op ‘strategische’ plekken kwamen doorvoeren voor alle computerkabels.
Het kantoor kon ingericht worden en we kregen aardig meer ruimte in de woonkamer. Eindelijk een van onze grootste wensen in vervulling… de computers uit de woonkamer.
Het was inmiddels 30 december en we konden ons rustig gaan voorbereiden op de jaarwisseling met als ‘goede’ voornemens om in het nieuwe jaar de woonkamer te gaan verbouwen.
Prettige jaarwisseling.