Bla.. beetje leeg in mijn hoofd… geen idee wat ik moet neermaggelen.
Maar iets over de etalage, kleding maken, toch wel een leuk gespreksonderwerp. Tja dus deze – etalage – is weer aangepast. Dit keer met twee gelijkwaardige jurken. En dan met name twee prachtige trouwjurken, een mama en mini-me-versie…
In 2016 kregen we telefoon van een vriendin van ons dat ze gingen trouwen. Na felicitaties en meer geklets hingen we op. Totdat ik zo snugger was en vroeg aan Patrick heeft ze al een jurk, tja een rokje met een leuke blouse… (Tja dat kon in mijn hoofd niet, ze zou voor de eerste keer trouwen – en daar hoort toch een mooie jurk bij, vond ik). Wij weer terugbellen, of ze zat… want ik bood aan een jurk voor haar te maken, was het meteen een mooi cadeau van ons. En dan wilden wij langskomen om hem ter plekke te maken. Nou… dat mocht, ze was helemaal verrast en ondersteboven (vandaar het ‘zit je?… ga nou maar zitten!…’).
Dus later in de week bakken vol met stof, frutsels, heel veel patronen, reeds gemaakte modellen en onze eigen spul niet te vergeten. Natuurlijk de naaimachines en de locker. En vanzelfsprekend ook Kitty, in de veel te kleine auto ingepakt en op naar het zuiden van het land… Lekker makkelijk via Duitsland. Tot dat we net in het dorp kwamen was de politie wel erg aan het opletten, die wilde weten wat we allemaal in de auto hadden. Niks anders dan naaimachines en spul daarvoor. Nee, dan was het goed. Verder door met heel veel lol op naar haar adres.
Om een lang verhaal kort te maken, stof en patroon uitzoeken en natuurlijk kletsen. Wilde ze bordeaux rood met wit kant boven. Maar of we ook voor haar dochter een bijpassende jurk wilde maken. Helaas lukte dat niet in dezelfde week, die heb ik dan later thuis gemaakt. En natuurlijk kunnen tasjes niet achterblijven, want… waar laat je je zooi??? Ghi ghi…
Laatst hadden we het er weer over, of ik het wilde ophangen in de etalage, samen. Vond de dochter (nu 14) ook een fantastisch idee. Zo gezegd zo gedaan. Vorige week waren ze hier, en hadden de jurken meegenomen.
Ik vlug een etalagepop kindermaat geregeld, die had ik nog niet. En dag voordat ze weer weggingen hebben ze de etalage staan bewonderen. Wow en nog eens wow.
En in de dagen erna heb ik menig fietser achterop de fiets zien zitten om de etalage maar te kunnen bewonderen.
‘Meneer, Mevrouw, u mag ook afstappen hoor… kijkt wat rustiger’.
Maar voor ik dat kan zeggen fietsen ze de woning al voorbij, hmm… En zelfs vanuit een auto hoor ik wel eens een opmerking.
Schroom niet en stop voor onze deur. We vinden het maar al te leuk dingen te laten zien en e.e.a. uit te leggen. En om eventueel een bestelling op te mogen nemen, want we werken alleen op bestelling.
En op ons gemak, dus niet langskomen met ‘moet morgen af…’ of zoals we gewend zijn in de IT-wereld… ‘had gisteren af moeten zijn’. Dan sturen we je heel simpel naar een andere kledingwinkel, kun je het meteen kopen en meenemen.
Maak ze!
Groetjes, Imke